Het heeft lang geduurd voor ik weer zover was om een blog te schrijven. Niet omdat ik de afgelopen maanden alleen maar bezig was met het overlijden van mijn moeder. Ik had het gewoon erg druk. Ik heb me gestort op werken, omdat er een beroep op me werd gedaan door al mijn opdrachtgevers. Men wilde mij graag voor hen aan het werk hebben.Buiten het feit dat ik te veel hooi op mijn vork had genomen (mooi beeldend gezegde, ik zie mezelf wankelen terwijl ik de riek met hooi omhoog probeer te houden), komt je succes altijd op een moment dat je denkt er nog niet aan toe te zijn.

Simpel, zou je denken. Vier je successen en wees blij. Ware het niet dat je juist van het vieren van je successen lui wordt. Want je hebt toch laten zien dat je het kan en dat je begrijpt wat er van je wordt gevraagd? Dus is het logisch als je de volgende keer weer gevraagd wordt, want dankzij jou is ‘het’ gelukt.

Zo zit ik dus niet in elkaar. Ik zie mijn leven en mijn werk, het ontplooien van mijn talenten, het aangaan van succesvolle contacten, als een reis, als een streven ergens naar toe. Het gaat om het reizen zelf, niet om de eindbestemming. En het mooiste van de reis is als je bewust de reis onderneemt. Vergeet je onderweg naar buiten te kijken, dan blijkt plotseling dat je niet langer first class reist maar op een houten bankje zit en door elkaar wordt geschud door vierkante wielen…

Het is wel simpel maar niet eenvoudig. Ik mis mijn moeder. Gisteren pas besefte ik dat het overlijden van mijn moeder een gat in mijn leven heeft geslagen. Hoe ga je daarmee om? Stilstaan bij alle mooie belevenissen, foto’s kijken, accepteren dat je verdriet hebt, het zijn tijd geven (en je ‘horloge’ dat de maximale verwerkingstijd aangeeft die andere mensen je opleggen, gewoon niet meer dragen), je frustraties uiten door flink te wandelen, te sporten en met vriend(inn)en te praten.

Blij zijn met mijn eigen toespraak tijdens de uitvaart, dat mag dan weer wel. Want met dát succes vier ik ook de liefde voor mijn moeder, en van zulke liefde word je niet lui.