Mijn moeder is overleden afgelopen maandag. Dat was vreselijk nieuws. Tegelijkertijd besefte ik dat ik al een tijdje op dit telefoontje had zitten wachten. Ze was al langere tijd hulpbehoevend, kon en wilde niet meer voor zichzelf zorgen. Vanaf het moment dat ze die wens losliet en zich overgaf aan alle mensen die haar lichamelijke zorg overnamen, werd ze een liever mens. Iedereen in het verpleeghuis vond haar zo lief.

Morgenochtend gaan we haar begraven. Ik heb zojuist mijn speech geschreven. Het is moeilijk kiezen, want er zijn zo veel herinneringen. Maar ik heb wat en dat voelt best goed. Ik kijk er niet naar uit, maar ergens ook wel. Want dan kan ik mijn verhaal doen, mijn versie laten horen.
Vorig jaar ging het erg slecht met haar, we bereidden ons voor op haar heengaan. Ik zocht een manier om mijn gevoelens te uiten. Dat heb ik gedaan door een blog bij te houden. Je kunt hierin lezen hoe ik mijn moeder zie.

Vanzelfsprekend heb ik iedereen ingelicht dat ik deze week niet werk. Iedereen vindt dat normaal, niemand maakt ook maar een bezwaar tegen de manier waarop je dat aanpakt. Niet altijd even tactisch ben ik dan. Dat heb ik van mijn moeder, ik ben er trots op.
Volgende week ga ik me weer op mijn werk storten. Lang geleden dat ik me zo rustig en niet gespannen heb gevoeld.