Gisteren was ik het kwijt, mijn optimistische en vooruitziende blik naar alle leuke dingen die er op stapel staan. We hadden zaterdagavond vrienden op bezoek om wijn te beoordelen. Eén van hen is vinoloog, de wijn is van wijnboerderij I Commedianti, zodat we eigenaar Henk input geven voor zijn marketing.

Mijn echtgenoot had drie gangen voorbereid, ik maar liefst twee desserts. De wijn vloeide niet overdreven rijkelijk, het was mooi weer, het was nog lang gezellig.

Midden in de nacht schoot ik wakker met hartkloppingen. Ik droomde dat mijn website was geïnfecteerd met bugs, letterlijk. Als in een delirium zag ik insecten over het scherm en zelfs achter de letters kruipen. De pixels speelden Bliksemschichtje, op zich fascinerend maar te bedreigend.

Een fris glas water zorgde dat ik tot rust kwam. Na een halve pagina lezen viel ik weer in slaap, om na een uur weer gewekt te worden. Nu door de vogels in de tuin. Wat is dat een herrie als je probeert in slaap te vallen! Oordopjes in.

Om 7 uur werd ik weer wakker. Dat is de tijd dat ik doordeweeks gewekt wordt door een luidruchtige dj die door het nieuws heen zit te praten. Het was echter zondag en ik vond dat ik moest uitslapen. Dat lukte niet.

De rest van de dag voelde ik me als een langzaam bijkomende patiënt na een operatie. En ik had niet eens een kater! Het brakke gevoel sloeg over naar mijn hoofd, mijn gedachten werden steeds somberder. Ik kan niks, er is geen toekomst voor mij, hoe zorg ik dat ik een beetje leuk werk houd.

Zulke dagen ken ik uit het verleden als ik geen of onvoldoende werk had. Alles en iedereen om je heen komt nutteloos en onzinnig over, als niet de moeite waard om je mee bezig te houden. Alles wat me te doen staat is me onder een steen verbergen en angstvallig wachten tot er weer aandrang is om er onder vandaan te kruipen.

We fietsten de stad in om een broek voor hem te zoeken en even een blik te werpen op wat de Haarlemse Stripdagen te bieden hadden. Net als de vorige twee keren kwamen we ook nu weer mijn broer en diens dochter tegen op een terras. Verrassend goed in toneelspelen blijk ik te zijn. Ik maakte hen zelfs aan het lachen. Daarna naar huis. De man ging tennissen. Ik kon terug onder mijn steen.

Tegen etenstijd knorde mijn maag. Ondanks het copieuze maal van de dag daarvoor moest er blijkbaar weer wat in.

En toen kwam er een inzicht. Als mijn maag knort is dat een teken dat  er voedsel in moet. Als mijn gedachten onder een steen liggen te versomberen, dan moet ik iets zoeken dat als een hefboom die steen oplicht en dus letterlijk het licht binnenlaat.

Alles in je eentje denken te moeten doen, dat is een bekende valkuil. Wanneer je somber bent en je voelt je niet goed genoeg om je lekker in te spannen, dan moet je iemand anders zoeken die dat voor je doet!

In mijn geval was dat Theo Maassen via Uitzending Gemist. Hij draait in zijn show Met alle respect alles om. Dat werkte. In plaats van mijzelf te vereenzelvigen met mijn sombere gedachten, maakte ik er een massa van die ik uit mijn hoofd plukte en terug onder de steen duwde. Het is een grote steen, groot genoeg voor die sombere massa.

En vandaag voel ik mij dus weer okay. En de goede ideeën beginnen weer te stromen. Het eerste gesprek vanochtend was slecht nieuws voor iemand, maar het kreeg toch een prettige draai. Om leuke klussen te verwerven zie ik plotseling mogelijkheden.

Moraal van dit verhaal: houd de zon in de gaten, die schijnt altijd ook al zie je hem niet.