Zojuist ontving ik een prijs van Onze Taal: een boekenbon van maar liefst €25. Ik reageerde op een oproep om suggesties voor emoji’s in te sturen die je node mist. Ik stuurde vier suggesties waarvan er eentje is gevisualiseerd. Welke ik heb ingestuurd? Het symbool voor Sssttt! natuurlijk!

Dit goede nieuws had ik nou echt nodig. Vandaag is de laatste zus van mijn vader, mijn peettante, ingeslapen. Ze was 89. Nu is ieder lid van de vorige generaties in mijn familie gestorven. Het stemt me verdrietig. Hoe ouder je wordt, hoe meer mensen om je heen wegvallen. Zo oud ben ik nog niet, maar de generatie van mijn ouders, ooms en tantes was geboren in de jaren ’20 van de vorige eeuw.

Ook het nieuws dat Wim Brands ervoor koos zijn leven te beëindigen greep mij aan. Soms krijg je het gevoel dat het ene verdrietige nieuws het andere aantrekt, alles om je heen lijkt in eenzelfde stemming te verkeren. De somberheid valt moeilijk te weerstaan. Doodgaan is dan nog alles wat ik zie en hoor.

Zo’n prijs, waarvan ik al een paar weken geleden wist dat ik deze zou ontvangen, is dan toch het juiste moment om mijn gevoel en mijn stemming weer in het juiste perspectief te plaatsen. Ik ben met leuke projecten bezig. Die allesomvattende melancholie kan ik nu helemaal niet gebruiken. Er gebeurt te veel om het leven te vieren. De lente is over ons, nu het bijpassende weer nog.

In het artikel in Onze Taal staat dat emoji’s worden vastgesteld door het Unicode Consortium. Ook de mijne is opgestuurd. Ik ben heel benieuwd wanneer ik mijn emoji in WhatsApp en Facebook zie verschijnen.