Uitzicht vanaf Ameland

Ga gewoon een paar dagen weg van je huis en je werk en je perspectief op de wereld verandert. Dat houd ik mezelf altijd voor ogen als de stress toeslaat. In mijn beleving heb ik de maanden maart en april in een HSL gewerkt. Hoe hard ik ook aan de noodrem ging hangen, de trein denderde voort.

Totdat iemand met meer gewicht in de zaak aan diezelfde rem ging hangen. Ik zag mijn kans schoon: even een paar dagen er tussen uit. Het werd Ameland, het enige Waddeneiland dat ik nog niet kende. Daar typ ik dit nu. De deuren van het huisje staan open, de zon wenkt me naar buiten.

In tegenstelling tot mijn aanname is mijn perspectief op de wereld nog helemaal niet veranderd. Integendeel: ik blijk maar moeilijk te kunnen ontspannen. Ieder wissewasje en onbenulligheidje neem ik serieus, ik sla het op, denk dat ik het moet onthouden.

Dat is niet zo mooi, hoor ik jullie denken. Nee, inderdaad. Daarom ga ik nu maar even wandelen, in een laatste poging vandaag de ontspanning over me heen te laten komen en afstand te nemen van mezelf. Misschien valt er zelfs nog wat te lachen, meestal het beste medicijn.