De pandemie leek een uitgelezen kans om er nu eens lekker voor te gaan zitten. Zo veel mogelijk mijn eigen geschriften schrijven. Daar keek ik al heel lang naar uit. Een periode waarin ik niet voor anderen werkte. Geen nieuwe opdrachten beoordelen, geen motivatiebrieven schrijven, geen cv’s bijwerken, niet onderhandelen over uurtarief. Leven van mijn buffer (en stiekem hopen dat er iemand verdwaalde naar mijn website).

De molen bleef draaien

De werkelijkheid pakte anders uit. In de afgelopen twee jaar bleven de telefoontjes en mailtjes van bureaus komen met vragen of ik als contentspecialist of webredacteur aan de slag wilde. Mijn man bleef trouw zijn leerlingen via beeld spreken en zelfs examens afnemen. Toen de coronalockdown alle werkenden gebood om thuis te werken, vond ik dat zelfs een uitkomst. Niet meer in de file of in overvolle treinen, lekker laat opstaan en meteen aan het werk.

De maanden april, mei en juni 2020 bleven rustig. Ik werkte vrijwillig voor Tekstnet en loste wat problemen met de website op. Tussendoor maakte ik lange wandelingen, ik deed het huishouden, zat soms wat voor me uit te staren. Tijdens de zomervakantie konden we gewoon met de auto erop uit. We namen een grote voorraad mondkapjes en thuistests mee.

Na de zomer een slag in de rondte

In augustus vroeg een vriendin of ik bij haar mijn trucje met herstructureren en communiceren voor haar vereniging kwam doen voor een dag per week. De week daarna had ik mijn eerste online sollicitatiegesprek. Dat verliep zó succesvol dat ze na een half uur zeiden dat ze me wilden hebben. Per 1 september had ik plotseling een vijfdaagse werkweek. Die duurde slechts twee maanden, maar toch.

Bij de ene moest ik een dag per week op kantoor zitten, bij de ander verliep alle communicatie digitaal. Mijn hoofd liep om, nog net niet met molentjes. Ik verlangde naar de vrije uurtjes, naar het scherm achter me laten en overal te zijn behalve voor mijn computer. Ook al had ik na twee maanden een vrije dag extra per week, toch zag ik de drukte en de aanspraak die er op me werd gedaan met lede ogen aan.

De molen naar de wind keren

Tijdens de Kerstlockdown besloot ik het anders te doen. Iedereen had ten slotte met de pandemie te maken. En niemand wist hoe lang het nog zou duren. Daar kun je ook gebruik van maken door er een gezamenlijke verantwoordelijkheid van te maken. Niet langer vinden dat je het zelf moet uitzoeken, maar aan anderen vragen hoe zij ermee omgaan.

Ik stak ervan op dat je niet van 9 tot 5 hoeft te werken, ook al lijken al je collega’s dat te doen. Je kunt in je agenda zetten dat je op bepaalde tijden niet beschikbaar bent. Daarmee dwing je anderen je te e-mailen of een voicemail in te spreken. Ook kun je zeggen dat je ‘even niet aan het scherm zit’ of niet wilt beeldbellen. Iedereen begreep dat via de telefoon zónder beeld het gesprek zelfs nog vlotter liep. Geen opmerkingen over slechte verbinding, storing in netwerk of uitgevallen camera’s.

Koren op mijn molen

In maart 2021 eindige de ene opdracht en begon de andere. Weer bij mijn vriendin slechts twee dagen per week, beide dagen op kantoor in Amsterdam. De ene dag de ledenadministratie, de andere communicatiewerk. Die twee dagen fietsen ik van huis naar station, in Amsterdam stapte ik uit de trein op de ov-fiets. In mijn tas m’n laptop en een lunchsalade. Meer bewegingsvrijheid letterlijk en figuurlijk. Hoezo last van een pandemie?

Maar ja, toen kwam augustus met de telefoontjes van recruiters of ik beschikbaar was voor… of voor…  Mijn verdiensten waren flink gekelderd, ik werkte voor een vriendenprijsje. Vooruit, als ik eerder vijf dagen aan kon, waarom dan nu niet. Dus had ik een volgend online sollicitatiegesprek dat uitmondde in een aanstelling voor drie dagen. Tot twee maanden geleden werkte ik weer vijf dagen. Maar nu met  een hele andere werkhouding.

Daar moet mijn molen van malen

Bij mijn nieuwe opdracht vervang ik de langdurig zieke webredacteur. Lekker veel schrijven, dat vind ik toch het leukste. Zo begon ik 17 jaar geleden en het is nog niet klaar. Ondanks de uitstapjes naar communicatieadvies en senior projectmedewerker. Het papier is het scherm geworden en de pen is vervangen door een trackpad.

Ik kan op alle systemen werken en mijn weg vinden. De verschillen tussen platforms en contentmana-gementsystemen worden kleiner, de editors gaan steeds meer op elkaar lijken. Zoekmachines, projectmanagement, wiki’s, timemanagement, urenregistraties, boekhoudapplicaties, relatiemanagementsystemen: ik zoek het wel uit. Als ik maar mag en kan blijven schrijven.