Bilderdijkstraat

Iets voetstoots aannemen. Terwijl Twitter leegloopt op de abdicatie en een oranje rookbom het journaalbeeld vult, heb ik voetstoots aangenomen dat het ontroerend was, de balkonscène. Ook in 1980 stond ik niet op de Dam en zat ik niet voor de tv. Toen had ik er geen, of althans: niet een die werkte.

Daarentegen hoorde ik wel helikopters cirkelen boven mijn hoofd. Ik woonde vlakbij het pand Tetterode aan de Bilderdijkstraat in Amsterdam. Ik nam voetstoots aan dat het toen ging om bewaking, iets met beveiliging. Totdat ik geschreeuw en gejoel en veel lawaai hoorde. Mijn kat sprong meteen door het open raam naar binnen vanaf het platje en kroop onder mijn bed. Dat was het signaal om naar buiten te gaan.

Ik stapte het platje op en zag een helikopter die mij in de gaten leek te houden. Ik nam niet voetstoots aan dat deze daar voor mij hing. Ik vroeg me wel af of er nog handel werd gedreven op deze Koninginnedag. Het voelde alsof dat niet zo zou zijn. Maar ja, ik had nog wel wat spulletjes nodig voor mijn zolderkamertje. Nieuwe lampjes bijvoorbeeld.

Ik denderde de trappen af. Buiten was er veel volk op de been in de doorgaans rustige straat. Het was een uur of half twaalf. Ik wilde naar de Elandsgracht lopen, maar zag verderop rook hangen en mensen die naar de Bilderdijkstraat renden. Ik was 19 en wilde graag weten waarom mensen op een feestelijke dag, gekleed in zwarte leren jasjes, sommigen met hanenkammen, plotseling hun cool waren verloren.

Vlak bij de Bilderdijkstraat zag ik een stel agenten te paard, die vanaf de Overtoom waren opgetrokken naar de menigte voor het pand Tetterode. Eén paard steigerde omdat er een man op hem kwam afgerend met een wapperend doek. Uit de nieuwbouwramen hingen punks en skinheads en hippies, die schreeuwden, joelden en een gekleurd laken (oranje?) ophingen met de tekst: Geen woning, geen kroning.

Ik nam voetstoots aan dat er nog meer geweld zou losbarsten.

Rechtsomkeert en sneller dan anders terug naar huis. Onderweg twijfel. Moet ik wel naar huis of moet ik meedoen aan de protesten? Maar die arme paarden… Ik had stenen zien liggen. Daar ga ik niet naar staan kijken. Aan de andere kant: zou het zo gevoeld hebben voor mijn ouders toen ze in Rotterdam de gevolgen van het bombardement meemaakten? Ik kan toch gewoon gaan kijken?

Levensdrift weerhield mij ervan, en angst natuurlijk. In plaats van naar huis had ik behoefte aan het feest, aan de vrolijkheid. Ik dacht aan die keer dat ik samen met mijn moeder en zus de stad in liep op Koninginnedag en mijn moeder had zien dansen waar er gezellig live muziek werd gemaakt. Swingend trokken we door de straten. Dit was wel heel wat anders!

‘Iets voetstoots aannemen’ betekent dat je iets meteen gelooft en verder niet onderzoekt of je gedachten kloppen. Vroeger werd bij het handel drijven door een handelaar tegen de goederen, uitgestald op de grond, getikt met zijn voet, ten teken dat hij de hele partij kocht. Zonder de controleren of er misschien ondeugdelijke waren tussen zaten. Waarmee het gezegde ook iets negatiefs krijgt, dat je te goedgelovig bent.

Dat gold niet voor mij op 30 april 1980.

Bron: Scheurkalender Onze Taal, www.onzetaal.nl