Tsja, de volgende stap is aangebroken. Mijn oude website werd best goed gevonden. Op hoogtijdagen scoorde ik 1500 hits per nieuwe post. Nu moet ik een nieuwe doelgroep van volgers en fans aanboren. Zo rap gaat dat niet natuurlijk. Want ik heb nu veel meer concullega’s dan in 2006, toen ik begon. De weblogs van professionals in het geschreven woord zijn overvloedig, als de glazen dakpannen op deze foto.

Let wel: dit is geen smeekbede om me te gaan volgen. Mijn doel is niet om veel volgers te krijgen, maar om informatie te geven over mijn vak, om mijn ervaringen te delen, om leuke contacten op te doen, ook met andere professionals. En om mijn eigen verhalen te vertellen.

Momenteel ben ik helemaal ‘into storytelling’. Op 19 april zat ik bij de conferentie Verhalende Journalistiek en het was de eerste keer dat ik op een congres alle presentaties geboeid heb gevolgd. Nadat de vijf narratieve sleutelbegrippen waren geïntroduceerd, werd ik overspoeld met verrassende geluiden, publicaties en beelden. Ieder sleutelbegrip had een eigen spreker, in het Engels. Geen vragen over uitdrukkingen of beeldspraak, ik begreep alles. Alsof ik thuis kwam.

Mijn vader kwam ook even langs, in gedachten dan. Want die ging er even voor zitten om zijn verhaal te vertellen. Zelfs voor een terloopse John O’Mill-grap of een kwinkslag met een quote uit het Frans nam hij de tijd. Daar moest ik aan denken toen door Francesca Panetta werd uitgelegd hoeveel tijd het kostte om zo’n mooie multiplatform-productie te realiseren. Omdat ik mezelf vaak te weinig tijd gun mijn verhaal te vertellen.

En mijn moeder zat op mijn andere schouder, omdat ze zo graag wil dat haar familieverhaal wordt verteld. Ze leeft nog, dus er is nog tijd om haar verhaal op de een of andere manier op te tekenen. Dat sluit dan weer mooi aan bij wat ik heb geleerd tijdens de workshop Familieverhalen schrijven. Mijn vraag voor die dag was: hoe neem je afstand van jezelf (omdat jij ook deel uitmaakt van die familie)? Aan het eind realiseerde ik me dat ik allang weet hoe ik afstand van mezelf moet nemen.

Dat doe ik al mijn leven lang. Omdat ik al mijn leven lang bezig ben naar verhalen te luisteren van anderen. Door een goede vriend ben ik gevraagd om onze levensverhalen te combineren tot één en te onderzoeken of we dat te boek kunnen stellen. Ik voel me vereerd én ik ben enthousiast. Want zo krijg ik de kans om een verhaal compleet te vertellen, om alle af- en overwegingen te beschrijven en te doen wat ik het liefste doe: een verhaal vertellen, op papier.