Je identiteit, wie je bent, hoe je jezelf ziet: het is je enige constante. Niet óf je bent, maar wie je bent. En misschien ook wát je bent. Sinds ik mijn eerste dagboek kreeg, wilde ik schrijven. Want de lege pagina’s staarden mij aan. Dus heb ik daar mijn beroep van gemaakt. Zoveel jaar verder merk ik dat steeds vaker de vraag opduikt: heb ik daar wel goed aan gedaan? Ben ik niet veel meer een ….?

Aan mijn klanten met communicatievragen kan ik uitstekend uitleggen wat het verschil is tussen imago en identiteit. Jij bepaalt wie of wat je wilt zijn en waarom, je identiteit. Tegenwoordig wordt het ook ‘personal brand’ genoemd. Klinkt mooi, maar het is niet nieuw.

Het mooiste resultaat is als de begrippen in de cirkels over elkaar heen passen. Dat gebeurt vaak bij mensen die op latere leeftijd gaan doen wat hun hart ze ingeeft. Omdat ze merken dat er een gat te vullen is in zichzelf. Want ze doen misschien al te lang wat anderen willen. Of ze waren vergeten wat hun droom was toen ze nog jong en onbevangen in het leven stonden.

Sommige mensen beweren met een uitgestreken gezicht dat zij alléén hun hart volgen. Lijkt me lastig leven. En die grijze massa in je hoofd is er niet voor niks. Waarom woorden geven aan iets als je daden laten zien wie je bent. ‘ Show, don’t tell’, een gouden regel voor schrijvers. ‘Je hart volgen’: je hoeft het niet te zeggen, je laat het vanzelf wel zien.

Ik heb van mijn hobby mijn werk gemaakt. Inmiddels heeft dat begrip zijn inhoud verloren. Schrijven is geen hobby en is het nooit geweest. Schrijven is een noodzaak. Schrijven is een manier om mijn gedachten zichtbaar, voelbaar en bespreekbaar te maken.

Tekstschrijver zie ik dan ook niet als beroep. Communicatieadviseur ook niet. Het is een hoedanigheid geworden. Ik luister, vat samen en geef terug. Ik vraag door. Niet alleen beroepsmatig, het is onderdeel geworden van wie (en wat) ik ben. Ik ben dan ook geen ondernemer, want ik onderneem niet veel. Niet in de klassieke betekenis van ‘geld verdienen en een bedrijf laten groeien’.

Mijn identiteit bepaal ik zelf. Maar ik ben alleen een zelf tussen anderen. Je identiteit onderscheidt je van anderen. Dus is het ook belangrijk dat je dat onderscheid blijft zien. Je kunt tot een groep behoren, maar naast de overeenkomstige kenmerken zijn er ook altijd unieke karakteristieken, die alleen van jou zijn.

Als ik zelf mijn identiteit bepaalt, bepaal ik ook wie of wat ik niét wil zijn. Het een staat niet los van het ander, er is altijd een tweedeling. In theorie dan, niet in de praktijk. Want ik ben een mens, niets meer, niets minder. Net als jij, mijn lezer. En daarmee is mijn cirkel rond.