De pandemie leek een uitgelezen kans om er nu eens lekker voor te gaan zitten. Zo veel mogelijk mijn eigen geschriften schrijven. Daar keek ik al heel lang naar uit. Een periode waarin ik niet voor anderen werkte. Geen nieuwe opdrachten beoordelen, geen motivatiebrieven schrijven, geen cv’s bijwerken, niet onderhandelen over uurtarief. Leven van mijn buffer (en stiekem hopen dat er iemand verdwaalde naar mijn website). Lees verder de molen draait door tijdens coronapandemie
een pleidooi om even stil te staan bij
De nog te lanceren website Woordkunstenaars vraagt mij of ik als tekstschrijver nog ergens wakker van lig en wat mijn leven prettiger zou maken. Ja, daar heb ik wel een antwoord op. Tot mijn verbazing begin ik te typen en het houdt niet op, die gedachtestroom. Lees verder een pleidooi om even stil te staan bij
zij die met hun handen werken
Ik woonde ooit samen met een meubelmaker. Hij had een tweekamerwoning achter zijn winkel annex werkplaats. Het was klein en het rook naar hout en politoer en zware shag. Overdag vertrok ik naar mijn werk, administratieve tijdelijke baantjes bij onbetekenende bedrijven. ’s Avonds deed ik het huishouden, want hij was dan nog bezig om een klus af te ronden. Lees verder zij die met hun handen werken
buiten werken
Na 20 maanden heen-en-weer reizen tussen Delft en Haarlem had ik behoefte helemaal uit dit slopende werkritme te stappen. Ik was een echte forens geworden, terwijl ik juist de vrijheid van het freelancen zo aantrekkelijk vind. Lees verder buiten werken
de kunst van het interview
Afgelopen weekend was ik op een congres in Boston, USA, over narratieve journalistiek. Ik wilde er heen, omdat het vertellen van échte verhalen de volgende stap in mijn loopbaan is. Ik zal nog andere blogs schrijven over dit congres. Vandaag vertel ik in het kort waarom ik zo gecharmeerd was van Jacqui Banaszynski. Lees verder de kunst van het interview